De blaadjes vallen van de bomen, en of dat schoon is! En leuk, die ritselende bladeren onder de voeten. In die periode ga ik enorm graag in het bos wandelen, net zoals zovelen onder ons. Jullie zijn ook vast niet de enige die gemerkt hebben dat er veel mensen wandelen. Mensen komen buiten, mensen ademen verse lucht en doen soms zaken die ze anders niet meer deden. Zalig is héél die Corona periode op dat vlak. Een gezelschapsspel spelen, tijd voor een boek, ontelbaar mensen hebben al hun kerstboom gezet (al vind ik dat te vroeg), wandelen,…
Ik heb nog een aantal verlofdagen over en heb daar al van genoten! Het feit dat ik niet blogde was omdat het zo fun was dat er geen tijd over was 😉 Deze week ben ik op woensdag gaan wandelen in het Kluisbos. Op een doordeweekse dag doen waar je zin in hebt, dat kan me wel bekoren.
Het 300 hectare grote Kluisbos ligt pal op de taalgrens. Twee derde van het gebied ligt in Kluisbergen. Het Kluisbos prijkt op de top van de Kluisberg! Deze 141 meter hoge berg is één van de pronkstukken van de Vlaamse Ardennen.
De waardevolle natuur, prachtige vergezichten, … De zon was van de partij, dus alleen een sjaal was genoeg. We hebben zelfs gezweet door het klimmen! Alice één van de honden was mee, de andere Fonske is helaas niet zo actief en zou dat niet kunnen.
En jawel, enorm genoten. Maar eigenlijk doe ik dat al de hele tijd GENIETEN! Ik zo enorm van die rust, je kan me er nooit mee straffen los van ons hectische werkleven! Daarbovenop leuke gesprekken met de dochters en mijn batterijen laden op!
Vandaag dan weer een rustige middag, Gourmet en het is nog niet eens Kerst. Moet kunnen, was fijn en een leuk momentje.
Voor de rest kijken we mega uit naar de verhuis, maar de mensen aan wie we kochten hun woning is nog niet klaar. We krijgen ten laatste 31-12 te sleutel en zijn ongeduldig. Maar geduld is een mooie deugd.
We betalen echter al, alles is getekend en geregeld met de notaris. Dus laat die verhuis maar komen! Ik ben er klaar voor!
En nu ga ik verse tomatensoep maken voor deze avond 🙂
Niets in ons leven is voorspelbaar, behalve de dood. En net dat einde is ons grootste vraagteken. Hoe moet dat, sterven en afscheid nemen? Komt die dood niet altijd te vroeg, is het leven ooit af?
Op verschillende blogs werd erover geschreven, ik las het allemaal. Van iedereen anders qua invulling, zo persoonlijk en allemaal even graag gelezen.
De dood. Ik werd er erg jong mee geconfronteerd gezien mijn papa overleden is als ik 19 jaar was. ‘k Maakte zijn tekst voor op zijn bidprentje en las voor in de kerk. Hierdoor werd ik vrij jong geconfronteerd met kiezen van een kist, een grafzerk enz. De dood. Het heeft me altijd getriggerd hoe vreemd dat ook mag klinken. Zelfs nog getwijfeld om in een funerarium te gaan werken.
De dood. Ik ben benieuw hoe iemand eruit ziet na 5 jaar in een kist, na 10 jaar enz… Ik zocht er al veel over op.
De dood. ’t Is duidelijk dat ik er wel al over nadacht… Want wanneer kanker erg dicht in je familie komt denk je na over hoe je het zelf zou doen. Als moet ik toegeven dat dit evolueert met de tijd en kan veranderen. Dus wat ik hieronder schrijf is geen exacte wetenschap.
Wil je begraven worden of gecremeerd?
Mijn papa wilde absoluut een graf. Het is er mooi en sereen. Mijn schoonpapa niet. Hij werd gecremeerd en zijn as werd verdeeld. Er staat dus wat as bij de schoonmama, bij ons en bij zijn dochter. Je hebt het gevoel dat ze constant bij je zijn. Je bent niet naar het graf getrokken, want de aanwezigheid is er. Je zet bloemen bij de “urne” die er eerder als kunstwerkje uitziet dan als urne.
Voor de nabestaanden voelt dat als een zekere nabijheid, het geeft rust.
Door deze ervaring kies ik ervoor om gecremeerd te worden en een mooie vaas te krijgen. Daarna sta ik graag lekker warm in één van de woningen van mensen die ik liefheb. Geen vrieskou, maar altijd goed. Af en toe een kaars, een bloem en een babbel, meer moet dat niet zijn.
Als je kiest om begraven te worden, hoe ziet je kist eruit? Als je kiest om gecremeerd te worden, waar mag je as naartoe?
En eenvoudige kist die mijn echtgenoot zelf maakt en die de kinderen samen wit schilderen. Daarna mag iedereen die dit wenst van de mensen rond me, zoals familie, vrienden enz. Er een boodschap komen op schrijven of schilderen, hun naam op zetten,… Ze mogen de kist versieren zoals ze willen, allemaal prima. Zolang het maar geen éénheidsworst wordt, want dan ben ik niet. Ik ben graag creatief, anders, origineel. Als ik dood ben zou dat een fijne gedachte zijn dat ze zit voor me doen.
Welk liedje mogen ze afspelen op je begrafenis?
Over deze moet ik nog nadenken, maar ik hoop dat ik daar nog veel jaren voor heb. Zoniet mogen mijn echtgenoot en kinderen dit kiezen. Zal zeker iets worden dat bij me past want ze kennen me goed.
Wil je een herdenking in een kerk of in een andere setting?
Een aula, omdat het eenvoudig weg zoveel persoonlijker is als in een kerk. Met foto’s, witte bloemen, alles aangaande mij.
Wat wil je dat ze over je zeggen tijdens de herdenking?
Gewoon wie ik was. Hun mening daarover.
Maar k mag hopen dat ze zeggen dat ik een warme persoonlijkheid had, positief ingesteld en een open welkom huis voor iedereen.
Wat zou je zelf willen zeggen, mocht je kunnen?
Als ik ziek zou worden, dan schrijf ik zelf mijn uitvaart van A tot Z. Met mijn teksten, misschien een video-boodschap enz.
Uiteraard kan mijn gezin aanvullen.
Mocht ik een plotse dood sterven, dan vertrouw ik op mijn dichtste nabestaanden, zij zullen exact weten wat ik wil.
En de honden moeten mee naar de begrafenis.
Heb je een testament? Nee, maar ik sluit niet uit dat ik daar nog werk zal van maken.
Mocht je een gedenksteen willen plaatsen, wat mocht er dan opstaan?
‘Niets was haar teveel’ In witte letters.
Op mijn papa’s graf staat “Jozef, niets was jou teveel” en elke keer dat ik het zie denk ik, verdikke da’s waar. Ik hoop dat ik zelf ook zo ben, tenminste daar streef ik naar.
Hoe ziet de koffietafel eruit?
Niets te koffie!
Een feestje, met lekkere hapjes, veel drank, chips, tapa’s,… En iedereen mag er eens goed wenen en herinneringen ophalen! Maar daarna hoofd omhoog, het leven gaat verder en ik wil dat niemand treurt.
Ben je bang voor de dood? Neen, maar ik zou graag nog lang leven. Voor mijn naasten en kinderen. Want het is en blijft een zwaar gemis als 1 van je ouders sterft. Ik was jong, mijn papa zag me niet trouwen, geen kinderen krijgen enz. Zoveel momenten gemist. Ik hoop dat mijn kinderen dat nooit moeten meemaken. Uiteraard wil ik zelf ook nog veel beleven en hopelijk gelukkig en gezond oud worden.
Jawel, er pronkt hier een sticker VERKOCHT op het plakkaat van onze woning. Na 36 bezoeken kwam er een bod, werd er samen gezeten en klokten we af op 497.500 €. Beide partijen tevreden. Maar het was toch spannend en liep moeilijker dan gedacht. Ik ben ontzettend blij dat dit al in orde is, want met de corona-tijd vermoed ik dat de immosector een tijdje stil zal liggen.
We wachten nu nog spannend af wanneer we kunnen verhuizen, wat normaal nog dit jaar zou moeten zijn. Op 12-11 is het nieuwe huis van ons, gaan we tekenen en weten we meer over die precieze datum 🙂 Sssspppaaannend! En dit alles met de levensles aan de kinderen dat hard werken + inzet + ambitie loont. Want zo gaat dan, mensen zien alleen het mooie, maar niet het harde werken erachter. Waarom verhuizen als je mooi woont? Tja, ik vroeg het me ook af hoor de eerste keren dat mijn echtgenoot ervan sprak. ’t Is niet dat we de lotto wonnen of een erfenis of schenking kregen. Want onze mening is dat onze mama’s moeten leven en genieten! Ik heb lang gedaan voor ik eraan toegaf om te gaan kijken naar een ander huis. Want nog groter is meer werk, meer onderhoud enz ook.
Maar we leven met 6 en dan heb je wat ruimte nodig. Bovendien genieten we graag van onze thuis, mensen uitnodigen enz. En ’t was dus tot ik verliefd werd op een voorgesteld pand die hij vond.
Terug naar hard werken: Ikzelf geen 9 to 5 mentaliteit en hard getimmerd aan de carrière doorheen de jaren en erg trots waar ik sta.
Mijn echtgenoot elke ochtend ten laatste om 06u achter zijn bureau op het werk, en nooit thuis voor 19u15. Zaterdag incluis werken. Werken is zijn hobby zegt hij en ik gun hem dat. Hij was als kind al een streber en studeerde af met grootste onderscheiding als ingenieur. Hij legt de lat erg hoog en gebruikt zijn brains en inzet als een succes om er te geraken. Hij zei het al zo vaak tegen de kinderen, dat succes een produkt is van intelligentie en inzet. Met slechts 1 van de 2 zal het niet zo vlot lukken. Hard werken dus, niet voor niets in het leven. Carrière maak je niet met kop 8u werken. Gaat niet vanzelf. Ambitie is nodig.
Het is geen definitie om gelukkig te zijn, dat hoor je mij niet zeggen. Ik kan perfect leven met mensen die zeggen dat ze blij zijn met halftijds werken of minder luxe. Dat zijn persoonlijke keuzes. Maar ikzelf ben gehuwd met iemand met grote ambities en hij maakt het verdorie toch allemaal waar. Zonder giften of weet ik veel wat. Jawel, ik ben trots op wat we samen verwezenlijken.
We mogen met trots zeggen dat we dit zelf verwezenlijken!
Nieuwe meubels, een nieuwe wagen, een woning… het komt er bij NIEMAND vanzelf, tenzij je één of andere rijke gever hebt. Sommigen hebben dat, maar dat is zeldzaam denk ik.
Elk moet in zijn eigen gezin uitmaken waar hij waarde aan hecht.
Wijzelf genieten enorm van de tijd samen, van enkele reizen en het gezin. Jaloezie of achterklap leg ik naast me neer, want wij weten beter.
Jarig zijn! Hoe leuk is dat? Ik schreef het misschien al, maar OH I LOVE IT!
Toeters, bellen, kaartjes, sms-en, zingen, briefjes, cadeautjes,… Mij maak je blij op zo’n dag met alles erop en eraan. 🙂 10-10 was het zover! Een dagje Gent, met een VR-game om te starten, gevolgd door een etentje in meme Gusta, wat shoppen en op zondag een resto met de vrienden, want de husband jarig 12-10. En jawel, kaartjes en cadeautjes en bloemen 🙂 Me happy!
Een feestweekend dus! Whoop whoop!
Het virtuele spel was ook echt fun. Ik heb (zogezegd) op een schip gevaren, gevochten tegen trollen en beesten en draken,… En ja, je denkt dat het echt is! Ik wilde leunen tegen de spreekwoordelijke kasteelmuur en ben natuurlijk op de grond beland 😉 Als test moesten we eerste allemaal een liftdeur openen, en op een plank stappen. Op de vloer waar we de test deden lag een echte plank waardoor alles zeer echt lijkt. Dan is de volgende stap om van de plank te springen en val je virtueel naar beneden.
En zelfs ik een mega durver vond het best wel vreemd, maar fun! Alles wat je doet lijkt echt en jawel, je zweet zelfs. En je leeft natuurlijk mee met het spel.
JUMP 😉
Meme Gusta, je weet wel van “mijn restaurant” op VTM geweest was ook echt lekker! Het concept van de pure, Vlaamse keuken uit grootmoeders tijd in een gezellige vintage kader is natuurlijk behouden. Waardoor de kinderen gehaktballen met tomatensaus konden eten, of karnemelkstampers, of stoverij en frietjes! Hmmmmm
Gent centrum was wel wat te druk, maar we deden en terrasje. De kindjes schreven een hartverwarmend briefje voor de mama et voilà, helemaal blij dus!
Door de nieuwe maatregelen nu aangaande Corona kunnen we onze verjaardagen nog niet vieren met de familie, maar ooit komt dat terug in orde. Ik pieker daar niet over, het is wat het is en ik ben daar nuchter in.
Ik lees en zie erg veel negatieve posts over Corona…Zowel op internet als op social media.
Ikzelf heb er minder last van, voel me niet down of depressief. Integendeel, ik geniet soms van de verplichte rust. Tenminste, dat is wat het wordt als je de maatregelen volgt en dat vind ik best prima.
Maar ik ben dan ook iemand die zich nooit zal vervelen. Vervelen? Dat staat niet in mijn woordenboek. Ik bruis van de ideeën en de zaken die ik nog wil en kan doen en heb tijd tekort. Creatieve zaken, boeken die ik nog wil lezen, wandelen of sporten, …
Dus in plaats van het negatieve bekijk ik vooral het positieve. Want tja, dat is nu eenmaal mijn natuur en ik kan het niet helpen dat ik zo ben. Op café ga ik niet, tenzij ik op weekend ben. Een restaurantbezoek vind ik heerlijk, maar ook goed als het niet kan.
Niet afspreken met mensen? Daarin zie ik dus veel meer rust! De voordelen van Corona voor mij?
Meer ME-time en gezinstijd!
Het huishouden is in orde en ik ben mee met de was gezien ik minder buiten moet en minder afspreek met familie en vrienden. Alles spic & span!
Tijd om een boek te lezen
Rust en eens toegeven aan een slaapje in de zetel op zondag
Minder geld uitgeven gezien geen resto, meer koken en recepten proberen
Door homeoffice een betere work-life balance
Ik hoor de hondjes ook niet klagen als ze aan mijn voeten liggen aan mijn bureau
De wereld draaide zot. 24/24, 7 dagen op 7 aan staan. Druk is of liever WAS het modewoord. Meer tijd nemen voor alles. Zalig!
Tijd om te ont spullen en kasten te ontruimen (al zal de aankomende verhuis daar ook wel voor iets tussen zitten)
Onverwacht een leeg agenda, geannuleerde evenementen, afgelaste projecten enz… Je hebt enkel controle over jezelf en hoe jij reageert. Loslaten en aanvaarden, we krijgen er een lesje in.
Ik hoef niet meer te zoenen met mensen die ik niet fijn vind. Ook geen handjes te schudden.
Door de home-office ben ik soms thuis als de kinderen thuiskomen van school, ik ben wel aan het werk, maar stop 15 minuten, om tijd te maken, te praten en te luisteren. Een unicum want hun moeder is anders altijd aan het werk, altijd snel snel,….
Geen woon-werkverkeer door die home-office
Netflix en een goede serie kijken, zalig! Meer schermtijd ook!
Ik kwam ook al meer buiten, te voet of met de fiets.
Met sommigen communiceer ik efficiënter, via teams of videocall en verlies ik minder tijd dan ergens heenrijden.
Gewoon meet RUST in het algemeen en dat vind ik prima!
Ik merk ook meer samenhorigheid, want het virus zit overal, iedereen kent wel iemand die besmet is of was en we zijn allemaal
Begrijp me niet verkeerd, Corona brengt veel negatieve zaken mee en je zal het maar voorhebben dat je doodziek bent… Moet de hel zijn. Of in het ziekenhuis alleen of een sterfgeval. Mocht me dat overkomen zal ik zeker ook eens zagen. Maar voorlopig focus ik me op de positieve zaken!
Vorige week 3 bezoekers voor de verkoop van ons oude huis, vanavond 2 en morgen 1. Telkens met bieden tot de donderdag. Ik hoop zo hard dat het gauw verkocht is, omdat het toch een zorg minder zou zijn.
Toch moet ik bekennen dat mijn hoofd vooral bij het nieuwe huis zit. In mijn hoofd ben ik constant aan het inrichten. Ik heb al vele uren op internet gekeken, op zoek naar gadgets, zaken om te pimpen die ik zie passen bij de meubels enz.
Dit weekend zijn we op jacht gegaan voor ons bureau. Want nu (in huidig huis) is alles strak en modern en ingebouwd, maar onze nieuwe woning heeft dus een andere stijl. Het bureau specifiek is landelijker en klassieker maar we houden ervan en willen dat behouden.
Dit is hoe het bureau er nu uitziet in het nieuwe huis
Ikzelf was natuurlijk al terug op prospectie gegaan en dus zijn we deze keer beland bij Larridon in Lendelede. Het was dag van de klant en onze wagen werd gepoetst terwijl we aan het shoppen waren, als dat geen luxe is!
We waren terug gegaan voor 1 specifieke kast, maar we hadden nog niet om het hoekje gegluurd en daar gebeurde het. BAM! Beide op slag verliefd op de kast en het bureau die daar stond. In massieve eik en helemaal ons ding.
Het bureau bestelden we een maatje kleiner dan wat daar stond, want we wilden er 2, één voor de echtgenoot en 1 voor mij. Elk zijn eigen plekje. Ze konden bovendien ook nog leveren voor kerstdag, ook al gaat het om maatwerk.
Dus jawel, we wandelden gelukkig naar buiten! Bureau gevonden, en wagen gewassen! ’s Avonds dan uit eten met 6 jeugdvriendinnen, dus zeker geslaagd qua zaterdag.
Een foto van ons nieuw bureau? Tuurlijk krijgen jullie die! Nu kan ik op zoek naar de zaken voor erin, en ‘k weet al precies wat ik wil qua decoratie 🙂
de kastbureau, maar wij namen hem 30 cm korter, zijnde 175 cm
Een complimentje is gratis en we geven er veel te weinig. Nochtans krijgen we er allemaal wel graag eens eentje. Want het doet goed aan ons hart. Het geeft ons wat energie, of we er glunderen toch enkele minuten van. Het kan gaan om je werk, je uiterlijk, een leuke eigenschap,… maakt niet uit.
Sinds kort ga ik af en toe naar de winkel Aldi (maar dat is een apart logje waard). Daar hebben ze supertoffe kaartjes die je gratis kan meenemen.
Kaartjes Aldi
Ik was er meteen helemaal wild van en nam er toch een pakje mee. Natuurlijk moet je dan ook weten dat ik een zwak heb voor papier, kaarten, boekjes, stylo’s en pennen, brieven, leuke stickers,… Dus ikke hier aan de slag. Ik schreef er op heden nu tussen de 15 en 20. Zowel naar mijn mama en schoonmama, als naar een ex-collega, een collega, vrienden, een leverancier,… Gewoon even hun hartje verwarmen met een compliment of een boodschap. Meer moet dat niet zijn. Ik moet daar ook geen moeite voor doen, want ik doe dat graag en kan dat makkelijk vanuit mijn binnenste.
Ik kreeg er trouwens ook veel warmte voor terug. Omdat mijn kaartje bij de meeste mensen geheel onverwacht kwam. Dan stuurden ze een sms hoe verrast ze waren en blij. ’t Was ook leuk om te zien wie zijn brievenbus ledigt en het verschil tussen De Post. De ene gemeente werkt duidelijk sneller dan de andere!
Maar ‘k ben vooral blij dat ik mensen gelukkig kon en kan maken!
Ik HAAT het, echt in al zijn vormen. In dat koud water springen brrrrr dan het gedoe achteraf van je haar wassen en opnieuw koud hebben. Niets voor mij. ‘k Moet ook zeggen dat ik er barslecht in ben. Ik ben dus verre van gracieus, noch zwem ik met het gemak van een eendje. Misschien zie ik er eerder uit als eentje die verdrinkt en hapt naar adem. Eerlijkheid doet me ook zeggen dat ik snel panikeer als ik niet kan “staan”. Net omdat ik geen vertrouwen heb in mijn eigen zwemkunde.
Als kleine meid gingen we op zaterdag zwemmen met de bus. Met meester Ronny. Ik was ook daar met Vicky de slechtste van de klas. Vicky huilde, ik pepte haar op. Maar we waren de laatste van wie de blokje op de rug weggingen en die konden zwemmen. Vicky en ik zijn nog altijd vrienden op Facebook, dus die zwem-band is gebleven! (flauw mopje)
Oh ja, ik mag ook niet vergeten te zeggen dat ik al vaak uitgelachen werd door mijn kinderen. Omwille van die paniek, de koude niet goed kunnen verdragen, enz…
Maar een tijdje terug vroeg dochterlief of ze op dinsdag mocht gaan zwemmen ipv lopen. Want haar vriendin en loopbuddy sukkelde met haar knie. Gezien Corona moet je reserveren om baantjes te trekken. En jawel, moeder deed haar badpak aan en zou zich eens uit haar comfortzone trekken.
Mannekes! Trots dat ik ben!!!! (op mezelf :-))
Ik zwom 25 lengtes (weliswaar met wat rust tussenin), maar dat is de master-zwemprestatie-van-mijn-leven! Het water viel goed mee qua temperatuur. ‘k Moet zelfs toegeven dat ik ervan genoten heb! Dus voor herhaling vatbaar!
Meester Ronny zou trots op me zijn, echt! Want ik was vaak nummer 1 in de turnles, maar voor zwemmen de zwakkeling. Niet ware dat hij in pensioen is, maar ‘k liet het hem weten 😉
