Oplijsting huidige status.

Gewoon even wat losse flodders deze keer:

– De zoon is terug van een weekje Spanje waarbij hij vooral is uitgegaan met zijn 4 vrienden. Deze week kan hij een weekje rusten en vrijdag vertrekt hij dan weer op scoutskamp voor 3 weken. De JIN-reis brengt hen naar Roemenië.

– De dochters komen deze avond terug van hun 10 dagen kamp met de scouts. Lees: “de vuile was komt in al zijn glorie op me af.”

– Mama is terug thuis uit het ziekenhuis. Want antibiotica, een paar zakjes bloed, de beste zorgen,… maken dat ze nu terug thuis kan zijn. De thuisverpleging gaat haar wassen, maar eigenlijk moet ze vooral recupereren en bekomen van de chemo en radiotherapie. Op 26-07 gaan we op controle in het ziekenhuis en worden nieuwe foto’s genomen.

– Nog 13 dagen werken en dan zijn we eindelijk in verlof. Vanaf 01-08 even geen werkstress, uitslapen, op reis gaan en écht tijd voor het gezin. Al moet ik zeggen dat de voorbije week met maar 1 kindje thuis toch ook wel wat rust bood.

– Ik heb en vervelend en irritant hoestje die me uit mijn slaap houdt. Vitaminen, siroop,…het mag precies niet baten, maar ik hoop dat het snel over is want het werkt op mijn zenuwen.

-De kersen dit jaar zijn mega lekker! ’t Is maar een tip 🙂

74 vandaag

Ik denk dat ik wel kan stellen dat ik als kind een papa’s kindje was.

Heerlijk vond ik dat als hij elke ochtend boterhammen voor me smeerde. Of als hij me in bed onderstopte, me kietelde en ik zelf zijn schaterlach hoorde. Die lach, die hoor ik nog altijd. Zot hé?

We hebben ook vaak liggen rollebollen in ons kleine tuintje. Hij liep op zijn handen of zat op handen en knieën. Samen ravotten, daar deinsde hij niet voor terug.

In de grote vakantie (deze tijd dus) was hij zot van de tour de France. Hij volgde elke etappe nauwkeurig op. Ook voor een bokswedstrijdje durfde hij al eens opstaan, ook als het daarvoor nacht was.

Huishoudelijke klusjes werden ook wel eens samen gedaan, mijn papa was namelijk een nieuwe man ziet u. Koken, poetsen, hij deed het allemaal. Net zoals het klussen in huis en in de tuin.

Zijn wagen was zijn trots. Die blonk ALTIJD als een spiegel. Zot hoeveel uren hij daarmee bezig was. Als het buiten regende en hij zette de wagen binnen, dan droogde hij die zowaar af omdat hij droog zou zijn en blinken. Grappig was dat en ik heb er hem meermaals mee uitgelachen.

Vloeken, dat kon hij ook. Maar met een dochter al mij was het al eens nodig om te vloeken denk ik.

Hij geloofde er ook steevast in dat hij de lotto zou winnen op een dag. Hij bereidde die nummers keurig voor op een blaadje en de lotto: believe me, dat was serieuze business zulle. Ik nam hem ooit in de maling. Hij volgde de lotto altijd live mee als het op TV uitgezonden werd. Hij was er namelijk zeker van dat hij die ooit zou winnen. Op een dag moest hij naar “het groot toilet”, maar geen nood, ik zou de nummers afroepen en dan kon hij afstippen of hij dat nummer had. Ik was tiener en had uiteraard snel een reeksje van 6 juiste cijfers overgeschreven. Ik riep het eerste cijfer af en die had hij, ik riep het 2^de af en die had hij ook… en zo dreef ik het verder op. Ik ben doorgegaan tot 6 punten! Die vloog van het toilet en kwam naar ons toe gelopen in zijn blote kont!!! JIHAAA 6 cijfers en de lotto gewonnen. En toen… moest ik zeggen dat het een grapje was. Ohhh maar hij was zo kwaad. Ikzelf vond het wel grappig, maar het heeft wat tijd gehad voor hij dat kon plaatsen. 😉

Hij gaf me een stuk seksuele voorlichting en zei dat ik altijd de pil moest nemen als ik zou vrijen met een jongen. Op dat vlak zijn wij thuis altijd open geweest. Als kind denk je vaak dat je ouders ouderwets zijn, maar als ik er achteraf op terugkijk waren die van mij best wel mee met hun tijd.

Hij kon ook luisteren naar de dagelijkse bekommernissen. Gaf raad en advies.

En viel net zoals mijn man nu ook meteen in slaap van zodra hij in de zetel plofte.

Handig was hij ook en wat hij niet kon dat leerde hij zichzelf aan. Hij legde nieuwe elektriciteit in mijn kamer, ik kreeg nieuw behangpapier en mocht een nieuwe kamer kiezen. Top herinneringen.

Het was zo’n harde werker, geen stilzitter ook. Maar bezig zijn met zijn handen.

Hij was ook zo’n trotse man en op zondag zat hij piekfijn in zijn kostuum. Dan werden zijn krullen perfect in de plooi gelegd. Als je hem zag zou je gedacht hebben dat hij ergens directeur was. Hij vond dat belangrijk om er onberispelijk uit te zien.

En toen was ik 17, kwam ik in de zomer thuis van een chirokamp en bleek er niemand thuis te zijn. Bleek dat papa onwel geworden was en dat er longkanker werd vastgesteld.

Hijzelf was net 50 geworden. Hij voelde al van in het begin dat het niet goed zat met die pijn, ook als zijn ene long verwijderd werd. Hij kreeg nog radiotherapie na de operatie maar dat mocht niet baten. We zagen hem aftakelen van een gespierde fiere man naar een schim van zichzelf. Mens onwaardig. Hij vroeg meerdere keren om euthanasie, maar die wetgeving was toen nog niet goedgekeurd. Dus dat kon niet.

Hij kon me toen nog troosten, mijn hoofd naast het zijne op zijn ziekenhuisbed. Wij knuffelden vaak, hij was mijn teddybeer. En hij was zijn leven lang rug patiënt en noemde mijn handen de gouden handjes. Tubes zalf die ik daarop uit masseerde, ik ben de tel kwijt.

Na een lijdensweg om “U” tegen te zeggen stierf hij. Ik was intens verdrietig, naast de ‘opluchting’ dat zijn lijden voorbij was. Als ik verdrietig was, was er onder andere papa die dat altijd direct door had en die dat altijd zag. Die was er niet meer. Ik voelde me verloren in mijn gevoel.

Inmiddels heb ik meer dan een half leven geen vader meer. Ik was een jonger 20-ger en word dit jaar 42. Ik mis hem. Het is inmiddels zo ‘gewoon’ dat ik, dat je er wel leert mee omgaan. Als ik naar mijn mama ga, denk ik er echt niet meer over na dat hij daar zou moeten zijn. Toen ik kinderen kreeg en huwde enz, ja, toen miste ik hem. Ik denk niet elke dag aan hem. Ik mis hem niet elke dag. Maar ik mis zijn lach, hij zou zelfs eens mogen vloeken op me of goede raad geven. Het is geen open wond meer. Het is een litteken. Dat is pijnlijk en tegelijk prima. Want zoals al eerder gezegd en geschreven, het was een zéér wijze levensles om te leven in het NU en alleen te piekeren over de zaken die er ECHT toe doen ipv een ramp maken aangaande bepaalde zaken.

Vandaag is het zijn verjaardag. Hij zou 74 geworden zijn in plaats van 52. Hij moest al veel missen en wij moesten hem al veel missen. Maar het is ok. Ik kan het plaatsen. Ik klink op hem vandaag en op het leven die zo schoon kan zijn! Met opgegeven hoofd! Gelukkige verjaardag papa, ik denk met trots aan je terug!

Druk 1001 weekend

Vrijdagmiddag heb ik eerst boodschappen gedaan voor de mama.
Toen ik terugkwam zei ze: “Je zou nu moeten zeggen dat we binnen gaan in het ziekenhuis, ik ga meteen met je mee.”
Ok, mijn mama die dat zegt, dan voelt ze zich niet goed. Ik had dit al de hele week door want het waren erg korte gesprekjes aan de telefoon. De vorige chemo hakte er goed op in. De witte bloedcellen stonden historisch laag en de huisarts adviseerde om binnen te gaan via spoed, omdat ze op die manier het snelst alle bloedwaarden konden controleren.

De naam spoed is relatief, het was er zodanig druk dat Spoed een interpretatie werd van aankomen om 15u15 en een “diagnose” om 19u15. Mama werd opgenomen in het ziekenhuis omdat er ontstekingswaarden terug te vinden waren en er daar geen risico in genomen wordt.

Zaterdagochtend vroeg om 05u45.

Opgestaan met de 3 oudsten. De meiden vertrokken die ochtend vroeg op scoutskamp naar Jamagne. En de zoon van 18 vertrok aan het station van Kortrijk naar Spanje met een paar vrienden. Iedereen uitgezwaaid met de nodige knuffels en zoenen en dan thuis er een goed ingevlogen om op te ruimen en poetsen.
Nog een aantal spullen gaan halen bij mama thuis voor in het ziekenhuis, maar die middag wel de tijd genomen om met mijn man en de jongste iets te gaan eten op een terras. Dat deed me goed. Even niets doen, bijpraten en een terraske. Net van die kleine momentjes pluk je energie.

In de namiddag naar mama op bezoek in het ziekenhuis.

Zondag eens wat langer geslapen, de jongste naar een vriendje gebracht om te spelen, opnieuw bij de mama op bezoek en dan een hele avond lang na het koken naar netflix gekeken. CASA DE PAPEL houdt me in de ban deze dagen. Ik zit aan aflevering 7 van het eerste seizoen 🙂 Héérlijk ontspannen.

Geen weekend met grootse dingen dus, eentje met drukte en ontspanning, maar dat is wat ervoor zorgt dat er balans is.

Kleine hoogtepuntjes: een goede babbel met mijn broer en zijn vrouw, ons terras en de rust en het eten, een kleurplaat kleuren met de jongste (ontspanning) en netflix. Meer moet dat soms niet zijn in het leven! 🙂

Een aantal foto’s van een aantal momentopnames maken het af:

Deze slideshow heeft JavaScript nodig.

Together strong.

Soms zijn er van die blogposts waar je veel zou kunnen over schrijven, maar waarbij je aarzelt.

Omdat ze erg diep inkijken op je privé leven.

Ik heb er dus even over gedaan of ik deze hier vrijuit zou schrijven, maar het leven is niet alleen maar rozengeur en maneschijn en een woordje tussen je man en jezelf maakt nu eenmaal deel uit van het leven.

Het gaat ook niet om gelijk krijgen of fout zijn. Het gaat om gevoelens, verschillende meningen, karakters en het toch samen tot éen geheel doen komen.

Tom en ikzelf zijn ondertussen al verschillende jaren samen en ik vind het nog steeds een schat van een man. Een hottie ook, want voor mij een echter knapperd met stijl en smaak.
Ik ben voor hem gevallen voor wie hij is, hij is nog steeds dezelfde man. Een harde werker, gevoel voor humor, knap gekleed, lief, enz… Ik kan nog wel een tijdje doorgaan.

Samen bouw je een leven op.

In ons geval een nieuw samengesteld gezin waarbij mijn 3 kids van 2 keer 13 jaar en 1 keer 18 jaar twaalf op de veertien dagen bij ons wonen. En dan hebben we de jongste, zijn zoon van 10 die week om week bij ons woont. De grootste woorden bestaan over de kinderen denk ik.
Wij komen op de meeste vlakken eigenlijk goed overeen. Reizen, interesses, samen lekker eten, hetzelfde type mensen fijn vinden,…

Op 2 grote vlakken komen wij minder overeen. Werken en het materiële. Die 2 staan voor mij niet op nummer 1, bij mijn man staan ze beide erg hoog aangeschreven.

De jaren dat we samen zijn, die zijn in ieder geval voorbij gevlogen. Wij zijn het grootste deel van de tijd erg gelukkig, soms zweven we nog eens samen als 2 pubers.
Op die momenten zijn we lief, dagen elkaar uit, doen leuke dingen en vinden we de ander de beste partner die we wensen konden. Zalig! Genieten is dat.

En ja soms zijn er momenten dat het moeilijk loopt en dan lopen we naast elkaar in plaats van hand in hand. Dan zou een handleiding soms wel eens handig kunnen zijn.

Want mister T wil dan alles meteen uitpraten en ikzelf ben niet zo. Ik moet eerst bedaren, rustig worden en nadenken voor ik daarover kan praten. Want praten met mij in mijn volle emotie of woede, dat staat gelijk aan escaleren omdat we beide dingen zeggen die we beter niet zouden zeggen. In mijn opzicht kan niet alles meteen opgelost worden of uitgepraat worden en moet ik er eerst eens over nadenken. In dat van hem wel. (als hij gelijk krijgt ;-))

En jawel, dan hebben we in sneltempo een vol onweer met alles erop en eraan, met bliksemschichten, donder en hevige regen. (lees ook tranen van mijn kant omdat ik me niet begrepen voel). En dan leef je wat naast elkaar omdat je elkaar niet begrijpt.

Het issue deze week was het thema WERK.

Al heel zijn leven werkt mijn man hard. Elke morgen staat hij op rond 04u30-05u en hij zit zeker voor 06u achter zijn bureau. Tijd om deftig te ontbijten neemt hij niet, de eerste koffie neemt hij dan ook op zijn werk. Ook het middagmaal moet soms inboeten en wordt een simpele yoghurt of banaan. (ik zou NOOIT zo willen leven)

Als ik geluk heb is hij stipt thuis voor het avondeten van 19u. Als ik pech heb is hij later, ik heb zo af en toe eens pech en moet daar vooral niet veel over zagen. Maar dat is het verschil tussen een hamburger of kipfilet die precies op smaak is of eentje die helemaal uitgebakken is of te droog.

Het was de laatste maanden héél erg druk omdat ze een nieuw gebouw hebben geplaatst en alles moest geregeld worden, van eerste steen tot en met de verhuis.

Eerlijkheid gebied me te zeggen dat er altijd wel iets is waardoor het druk is. Een werknemer die zijn ontslag indiende, iemand die langdurig ziek is, een erg groot project die af moet,….

En daar komt ie: “Soms lijkt het alsof hij liever werkt dan dat hij bij mij is.”

En daar ging de hele discussie over.

Zodra ik begin over “meer tijd samen, of werk op de eerste plaats” treedt bij hem zijn verdedigingsmechanisme in werking en zitten we in no-time op elkaar kap over andere zaken en wie nu gelijk heeft en niet.

Terwijl mijn initiële schreeuw om aandacht gaat “Ben ik wel belangrijk genoeg voor je? Toon het me en doe moeite”.

Mijn gezegde is werken om te leven, maar soms lijkt zijn gezegde leven om te werken. En daar zitten we niet zo goed op één lijn.

Streven om verder te komen in het leven of je dromen achterna gaan: daar is natuurlijk niets mis mee, dat wil ik ook wel en daarom werk ik ook voltijds en hard in plaats van halftijds. Maar het kan je de spuigaten uitlopen als het enige waar je lover nog aan denkt zijn werk is. Of tenminste, als het zo lijkt over te komen. De voorbeelden, die laat ik hier even voor wat ze zijn, maar ze zijn er wel.

Hoe kan het dat sommige mannen zulke workaholics zijn? Ik zocht het even op. Drs. R.E. Klein, psychologe bij Max Ernst GGZ: “De status die het werk hem verleent of de toekomstige financiën die het oplevert, zijn voor jouw partner dermate belonend, dat zijn prioriteiten op het werk liggen. Jouw partner is dan erg toegewijd en behandelt zijn baan als een relatie in plaats van een transactie (uitwisseling van vaardigheden en kennis, waar een beloning tegenover staat)”, vertelt ze.

“Eenmaal in die fase beland, is iemand bereid om steeds meer te geven, waardoor er minder tijd overblijft voor de belangrijke relaties met de geliefde, familie en of vrienden. Daarnaast kan een baan ook onzekerheid opheffen, als je vriend bijvoorbeeld een negatief zelfbeeld heeft. Ook als je vriend armoede gekend heeft in zijn kinder- of jeugdtijd, kan een baan heel belonend voor hem zijn.”

Mijn man kende zeker geen armoede, maar de rest, daar kan ik me wel iets bij voorstellen.

Er zijn ook momenten dat ik daar erg goed mee om kan, ik ben een zeer zelfstandig iemand en kan van tijd tot tijd ook eens genieten van rust, een boek lezen of netflixen in mijn eentje.

Maar goed, ja er is een ander…. En ik ben jaloers op die ander. Namelijk zijn werk.

Maar hey, we hebben erover gepraat. Voortaan beginnen we te eten om 19u als het eten klaar is en wachten we niet langer tot hij thuis is. (één van de zaken) Ik doe mijn best en hij zal zijn best doen.

Op het einde van de rit gaan we verder en zitten terug op één lijn. Maar toch met elk onze verwachtingen.

We moeten zelf wel nog proberen om de zaken wat deftiger rustig uit te praten. Maar we zijn nu eenmaal 2 hevige en passie volle of temperament volle mensen.

We leren maandelijks dat we water bij de wijn moeten doen.

Soms moet je gewoon zwijgen omdat je geen ruzie zou hebben of het niet zou escaleren. (voor ons beide niet evident)

Maar we doen ons best en doen moeite, en zolang we dat doen dan zit het goed zeker?

Ik haat die ruzies, ik ben zeker hij ook. Maar soms zijn ze nodig om verder te kunnen en door te gaan. Om afspraken te maken. Om elkaar terug te vinden als je even verdwaalde.

Soms hou je als partner de ander ook eens een spiegel voor, maar dan moet je het uiteraard wel willen zien.

Daar gaat soms wat tijd over.

Het uitpraten hoort erbij, al ben ik zeker dat wij dat nog beter zouden moeten kunnen. Het is met vallen en opstaan en elke dag bijleren.

Maar we geraken er wel. Together strong.

 

 

 

 

 

Wil je mijn boterhammen smeren?

Zomervakantie, in ons gezin staat dat ook steevast voor :de 3 oudsten die op reis gaan en op kamp gaan met de scouts. De jongste is dan weer eentje die liefst thuis is in zijn veilige cocon, wat ik jammer vind. Hij zou zoveel kunnen ontdekken en het zou hem goed zijn uit zijn vertrouwde cocon te komen.

De kampen, dat vergt wel wat voorbereiding elk jaar. Zijn de slaapzakken in orde? De rugzakken (1 grote trekrugzak en 1 voor 2 daagse), wat snoep, genoeg kledij en onderbroeken (in geval van de twins zeker 20 onderbroeken), enz…

Thomas de oudste vertrekt zaterdag naar Spanje met 4 vrienden, dit via jongerentravel. Nog geen scoutskamp dus, dat volgt later.

Jongerentravel is ideaal omdat ze alleen weggaan, maar toch ook gecontroleerd worden. Zo moeten ze zich elke dag aanmelden enz. Als ze zich niet aan de afspraken houden, dan worden de ouders op de hoogte gebracht. Voor meer info: http://jongerentravel.be/splash2019.cfm?s=z

Daarna vertrekt hij 3 weken naar Roemenië voor zijn laatste scoutskamp als lid, daarna zal hij leider zijn. 3 weken rondtrekken in de natuur, wilde beren gaan spotten, stadjes bezoeken,… We hadden maandag een infoavond en ik wil stiekem graag terug 18 zijn. Zonder zorgen en zonder veel verplichtingen de wijde wereld intrekken. Waar is de tijd?

De meiden vertrekken ook zaterdag naar de Ardennen, dit voor 10 dagen scoutskamp. Zaterdagmorgen om 07u sta ik dus aan het station de Harelbeke om hen uit te wuiven.

MAAAAAAAAAAAAR er moet ook wat gewerkt worden natuurlijk.
De meiden zijn 13 jaar. Dus dat zijn zo van die klusjes die ik hier en daar klaar leg.

De oudste doet vakantiejob, dat regelde zijn pluspapa na het sturen van CV en motivatiebrief.

Hij doet nu één week vakantiejob en dan in augustus start hij opnieuw voor enkele weken.

En daar zat deze morgen dus een wijze les in.

Vandaag is dag 3 van de vakantiejob. Hij moet starten om 07u en was maandag en dinsdag elke keer keurig wakker, klaar om boterhammen te smeren enz.

Deze morgen echter was hij niet zo vroeg wakker, want oh oh “hij had slecht geslapen”. Het moest dus snel gaan.

En daar kwam dan de vraag aan de ontbijttafel: “Mama wil jij mijn boterhammen smeren voor deze middag?”

Op zich heb ik daar niets op tegen, want ik ben een echte moederkloek. Maar deze morgen zei ik dus NEEN.

Want Thomas :“Ook dat is het echte leven, ook als je slecht geslapen hebt moet je je verantwoordelijkheden nakomen en je planning afwerken, en toch tijdig opstaan om alles rond te krijgen”.

Hij zuchtte even en moest het youtube filmpje die hij aan het kijken was uitzetten. (want daar was dan wel weer tijd voor)

Hij smeerde keurig zijn boterhammen, en is zelfs op tijd kunnen vertrekken.

Ik vond mezelf wat hard, maar ik wist dat als ik vandaag zijn boterhammen zou smeren, ze elke dag zou moeten smeren. En dat kan natuurlijk niet de bedoeling zijn eens ze 18 jaar zijn.

Ik vermoed dat hij morgen dus wel op tijd zal opstaan, opdat hij zich niet moet haasten.

We zien wel 😉

 

 

Radiotherapie, het einde. Jihaaaa!

Jawel, vandaag is de laatste dag dat mama Radiotherapie krijgt.

33 dagen na elkaar (met uitzondering van feestdagen en weekends)  werd mama haar tumor bestraald.

Voor degenen die niet zo goed weten wat radiotherapie is:

Radiotherapie is een behandeling met radioactieve of ioniserende stralen die tot doel heeft de kwaadaardige cellen (kanker) te vernietigen. Bestraling van kanker gebeurt meestal uitwendig met daarvoor geschikte apparatuur (lineaire versnellers) of inwendig door radioactieve bronnen in het lichaam te brengen.

Bij mama werd deze therapie gecombineerd met chemotherapie. De artsen zeggen dat de bestraling de chemo nog versterkt dan.

Hoe verloopt deze behandeling?

Fase 1: eerst wordt de behandelingszone heel nauwkeurig afgebakend. Met tattoos als het ware. Zo ziet het er toch uit en als ik me niet vergis zei mama dat bepaalde stipjes effectief tattoos zijn en dus zullen blijven staan.

Fase 2: de radiotherapeut, bijgestaan door een fysicus en een dosimetrist, berekent de nodige stralingsdosis en plant de sessies.

Fase 3: de behandeling wordt toegediend. Deze behandeling wordt over verschillende sessies gespreid.

Radiotherapie doodt kankercellen in het behandelingsgebied. Daarbij kunnen echter ook gezonde cellen worden beschadigd, de hoeveelheid schade aan gezonde cellen hangt af van het lichaamsdeel dat behandeld wordt, van de totale stralingsdosis en van de wijze waarop die gegeven wordt.

Het is de schade aan de gezonde cellen die de bijwerkingen veroorzaakt. De meeste bijwerkingen beginnen een paar weken (de tweede of derde week) na het opstarten van de radiotherapie en verdwijnen enkele weken nadat deze afgelopen is.

Zo ook bij mama die erg veel moeite kreeg/heeft met slikken. Soms leek het of er steentjes in het water zaten of in de koffie als ik ze zag drinken.

Andere momenten ging het wonderbaarlijk vlot en viel dat goed mee. Alles stond of viel met “het moment”.

Voor de bijwerkingen werden wel medicijnen gegeven, maar het is voor die mensen ook allemaal geen exacte wetenschap.

De volledige behandeling eist veel van de patiënt, zowel op fysiek als op emotioneel vlak.

De verpleegkundigen in AZ Groeninge te Kortrijk krijgen van ons echter allemaal 10/10. Zowel naar opvolging, bezorgdheid als vriendelijkheid.

En mama die krijgt 11/10 voor dapperheid!

Gisteren voelde ze zich niet zo lekker. Telkens als ze chemo kreeg, dan is de stoelgang even lastig. Ik wens haar dus veel kak vandaag 😉

Maar dat de radiotherapie achter de rug is, dat is alvast een last minder.

 

Graduation Thomas

In mijnen tijd (lees toen ik in het middelbaar zat) dan moesten wij naar school tot de laatste snik. Zijnde tot de 31ste, dan volgde het rapport en dan pas te vakantie.
Tegenwoordig heeft onze schoolgaande jeugd meer luxe. Die gasten zijn verdorie al in verlof een week voor de vakantie goed en wel moet starten! Enkel op vrijdag moesten ze dan nog eens “langsgaan”.

Je kan het al raden, wij hebben 3 van die middelbare schoolgasten, dus 3 keer gasten die al genieten van die vroege vakantie.

Vorige week maandag had de oudste (18 jaar) een mondeling examen en daarna is hij gaan BBQ-en bij een vriend die jarig was. ’s Avonds zouden ze uitgaan en hij blijft bij zijn lief slapen. (dat op zich is al een verhaal op zich, want vanaf wanneer laat je je kind bij zijn/haar lief slapen?).

De dochters zijn elk apart met hun vriendinnen iets gaan eten in Kortrijk en daarna gaan shoppen.

Donderdag was er proclamatie. Ik waande me precies in Amerika. Voorheen werd daar niet veel rond gedaan in België, maar dat is overgewaaid vermoed ik. Met afstudeerhoedje en al.

De weken van zwoegen en zweten, van stress en paniek, van troostende armen en bemoedigende woorden zijn helemaal om. Na maanden van opletten, studeren en huiswerk maken is het vakantie!
Voor sommigen betekent het een speciaal moment omdat er een diploma uitreiking aan vast hangt.

Was het uit Amerika overgewaaide fenomeen van de graduation ooit exclusief toegewezen aan het beëindigen van de middelbare school, of zelfs de hogeschool of universiteit, nu maken onderwijsinstellingen van elk speciaal overgangsmoment wel een graduation feestje. Kleutertjes lopen over de rode loper, prille tieners houden een prom en 18-jarigen gaan in toga naar hun proclamatie. Maar bij Thomas was het dus na het middelbaar.

Ik waande me op een exclusief bal als ik eraan kwam. Alle meiden in topjurk, hoge hakken en hun haar helemaal gestijld! Sommige jongens met das of kostuum.

Meer dan 340 namen werden afgeroepen, dus ja ik vond het een beetje saai. Maar wachtte geduldig op Thomas zijn naam. Zijn klas was de laatste die afgeroepen werd en ik moest plechtig beloven niet te roepen of juichen als zijn naam afgeroepen werd. (dus braaf als ik ben deed ik het niet)

Elkeen die de afgelopen tijd een student in huis had, kan een zucht van verlichting slaken. Het leven herneemt.

Nu de hardwerkende jeugd zijn schooljaar weer heeft afgerond, kan de zomer pas echt beginnen. De zon is van de partij, het goed humeur ook.
Ikzelf ga nog een maandje door voor het verlof in zicht is, maar geloof me, ik kijk er erg naar uit!

 

 

 

 

Huwelijkreis

Zoals jullie onlangs konden lezen zijn we iets meer dan een jaar gehuwd. Wat we echter nog niet achter de rug hebben is onze huwelijksreis en ik KIJK DAAR ZO NAAR UIT!
Misschien over-romantiseer ik dat, maar zo ben ik nu eenmaal. Ik ben heerlijk melig in zo’n dingen en kan daarvan genieten.
Door de ziekte en het overlijden van de schoonpapa is dat toen niet kunnen doorgaan.
Dit jaar echter is mama ziek. Al heb ik in het begin van het jaar heel mijn verlof erop afgestemd. Want het moet nu toch echt wel een keertje doorgaan.
Omdat het zo hoort en ook omdat ik er nood aan heb. En er zal “altijd wel iets zijn”.

Niemand heeft een glazen bol en niemand weet hoe mama zal zijn dan. Dus gaan we het erop wagen, want nu zijn er nog vroegboekkortingen en anders is het alweer duurder.

Mijn echtgenoot vroeg me af ik dat dan wel zou aankunnen als mama niet zo goed zou zijn. Maar wat is niet zo goed hé? Zoals gezegd, niemand heeft een glazen bol, mijn verlof is erop afgestemd dus ben ik dit weekend beginnen dromen.
Ik weet ook gewoon dat ik daar echt deugt van zal hebben. Een week met ons 2, zonder kinderen. Geen ruzie tussen kids, geen mama die zaken moet doen of plannen. Niet heen en weer rijden voor naschoolse activiteiten. De opvang voor de kids is al geregeld.

Wat zijn de vereiste ingrediënten? De zon. Mooi strand. Romantiek. Hip modern hotel. Wat uitstappen. Veel rust. Zeker 25-26 graden. Een swim-up kamer of kamer met zeezicht. (dan kan je vanuit je kamer zwemmen)

Ik ben beginnen zoeken, maar voor echt mooi weer die tijd van het jaar moet je al ver gaan. Gambia, Curaçao, Thailand, Malediven, Mauritius, Cuba, Antillen, Malesië, Zanzibar, Kaarverdië; Dubai, Brazilië,….

En dan kijk je naar die vluchten, dat is dus echt niet als een vlucht naar Spanje…

Om een lang verhaal kort te maken, ik heb deze middag in mijn pauze een mailtje gestuurd naar 3 reisbureaus. Als zij iets konden voorstellen, rekening houdend met de periode en onze wensen.

Want als ik dat doe via internet is er altijd wel iets, niet de juiste vlucht, niet de juiste kamer,…Dan zet ik beter specialisten aan het werk nietwaar?

Tenzij jullie als lezers supertips hebben? Bijvoorbeeld iets dichterbij waar het ook schoon weer is die tijd van het jaar. Maar denk eraan, ’t moet bikiniweer zijn hé?

Alle tips zijn welkom, maar als het mag dan ga ik nu vooral wat verder dromen 😉