Vakantie… Het is toch altijd een ander ritme.
De kinderen zijn meestal bij mij, maar in de vakantie nu een weekje bij de papa.
Ze morren vaak als ze erheen moeten (ook de weekends 1 op 2), maar ik snoer ze vaak de mond, want ze moeten dat niet aan mij zeggen, maar aan de papa en hun wensen daar duidelijk maken. Op den duur blok je dat, want ze “zagen” tegen mij, maar durven daar niets of niet veel zeggen.
Deze keer valt het mee, ze blijven in eigen streek en dat maakt een groot verschil. Bovendien gaan ze naar oma en opa voor een paar dagen. ’s Avonds eten ze daar met heel het gezin.
Een zorg minder voor mij, want daar zijn ze in goede handen.
De laatste keer dat ze bij de papa waren ben ik met de dochter naar de kapper gegaan, ze had reuzehonger toen ze in de wagen stapte, want er was niets in huis om te ontbijten. ‘k Ben dan meteen gestopt aan een bakkerij. (10u) Als mama breek je hart dan. Hijzelf denkt daar niet aan omdat hij niet ontbijt.
De meeste Ex-en zijn jaloers als hun ex een nieuwe vriendin heeft, ikzelf was mega gelukkig. Want een andere mama die mee voor de kids zorgt, dat stelt me gerust. Ze doen leuke dingen samen, ze komen in een echt gezin. Ze doet het mijn inziens ook goed. De kinderen kunnen er wel commentaar op hebben, maar dat hebben ze wel op elke ouder aan die leeftijd, dus ook op mij. Ik kan dat sterk relativeren.
Ik ben immers van hem gescheiden omdat hij autisme heeft en het echt geen leven meer vr me was. (ga er veel dieper op ingaan, want dat is nog steeds een wonde, maar zelfzorg was aangewezen)
Ik zie en hoor nu dingen die hij wel “kan” of “doet” die hij nooit deed in die 16 jaar dat hij samen was met mij. Dus soms stel ik me daar wel vragen bij. Want wat was er dan autisme en wat was er luiheid/ karakter? Maar ik probeer dat zo vaak mogelijk los te laten. Ik leef in het nu.
Ik kan me zeer goed inbeelden dan er mensen gekwetst waren toen ik snel bij Tom was, maar ik was al jaren bezig met mezelf sterk te maken om alleen door het leven te gaan. Dat was het plan.
Weinigen weten het, maar het zou niet goed gekomen zijn met mezelf als ik bij hem gebleven was. Ik ging eraan kapot en ben zo blij dat ik een nieuwe weg ben ingeslagen.
Er gebeurde ondertussen al erg veel waardoor de genegenheid die er toen nog was diep onder het vriespunt zit. Maar zo gaat dat. Mensen en hun familie vergeten snel het aandeel van de andere partij in zo’n verhaal en wijzen snel naar de ander. In eigen boezem kijken is zoveel moeilijker.
Ik hoorde al verhalen waar mijn hart van bloedde ten opzichte van de ex-schoonfamilie.
ALTIJD zeg ik dank je wel. Aan de voordeur meer dan eens gezegd, ook via mail als ze iets voor de kinderen doen. Dat kan ik zelfs bewijzen. Ik ben er wekenlang niet goed van geweest toen ik een tijd hoorde dat mijn ex schoonfamilie op een feestje zei “dat het de eerste keer was sinds de scheiding dat ik dank je zei”. ‘k Heb er dan moeite mee om dat te plaatsen…maar je kan niet anders. Je kan het oneerlijk vinden, maar je moet je erboven plaatsen. Maar heb me toen toch moeten inhouden om geen mail te forwarden van in de voorbije jaren om te bewijzen dat ik WEL al meermaals dank je zei. Ik heb door dit voorval wel besloten om het nu niet meer te doen. Ze doen het tenslotten voor hun kleinkinderen, niet voor mij. En ook de kinderen zijn zo opgevoed om dank je te zeggen.
Sorry voor dit ventileermoment, maar dat kan nu eenmaal goed doen.
Als de kinderen niet thuis zijn heb ik altijd MEGA veel tijd over. Het huis blijft netjes, er is geen was, er zijn geen vragen, TAXI mama is in verlof, ik moet minder koken want mijn man moet soms uit eten voor het werk, ik kan de bakker vaak overslaan, enz…
Bovendien doe ik dan klusjes waar ik anders minder tijd voor heb, kasten uitkuisen of andere zaken op orde zetten.
Ik was dan ook alle hoofdkussens, draai de matrassen, was hun donsdekens enz.
En vooral, ik kan meer lezen, ik heb langer tijd voor mezelf.
ZALIG!
In de ochtend is mijn man al weg naar het werk en ik geniet zo van die rust en stilte dan. Koffie, zelfs een tijdschrift, mijn ontbijt en de honden rond me.
’s Avonds nooit een verzuchting dat de tafel niet netjes opgeruimd werd, of de handdoeken in de badkamer niet deftig hangen 😉
Alles blijft gewoon piccobello!
De kinderen hoor ik elke dag, ik heb zelfs leuke sms conversaties met de kinderen. Dus dat maakt veel goed.
Tuurlijk mis ik ze, maar ik kom er openlijk voor uit dat ik ook geniet van het ander ritme.
Tegen het einde van de week ben ik helemaal ZEN 🙂
Sinds vorig jaar plannen we ook elk jaar een vakantie in zonder de kinderen. Op reis dan. Dit jaar gaan we nog eens extra apart voor een 5tal dagen weg met een koppel vrienden. (dus 2 keer zonder kinderen) We praten over alles: de kinderen, het werk, vrienden, dingen waar we van genieten. Tijd voor jezelf en elkaar hebben we nodig, ook om ontspannen ouders en partners te blijven. Daarbij komt dat we allebei een erg drukke job hebben en we niet steeds in het gezinspatroon willen blijven hangen. Het geeft ons een gevoel van verbondenheid, je ervaart weer hoe het is om een verliefd stel te zijn in plaats van ‘papa en mama’.
Zalige gesprekken hebben we vorig jaar gehad. Voor mij is dat thuiskomen. Bij je partner volledig jezelf kunnen zijn en goed gesprekken kunnen hebben samen.
ZO Belangrijk. Dat gevoel van verbondenheid, oprechte interesse in elkaar en soms zelfs zaken dieper uitpraten dan waar je doorheen het jaar soms minder tijd voor hebt.
Afspraken maken ook. Oh ja, ik ben er helemaal klaar voor!
Maar deze week is dus ook al best ok qua ZEN zijn, ook al moeten we beide werken.
